Naast deze individuele ontwikkeling zien we ook dat technologie een steeds grotere impact krijgt bij het begeleiden en monitoren van iedere speler.
Een belangrijk onderdeel binnen iedere sport is altijd geweest, hoe fit is een atleet. Echter daarbij ligt de nadruk op de individuele prestatiegerichte resultaten. Door het gebruik van GPS of videoanalyse kan men nu zoveel data verzamelen, dat het mogelijk is om van iedere speler een gedetailleerd inzicht te krijgen betreffende zijn/haar vermoeidheidsniveaus, afgelegde afstanden, de snelheid van de loopacties en het positiespel in de verschillende fasen van een training/wedstrijd.
Ondanks al deze informatie, moet de speler nog steeds het spelletje kunnen spelen of een vaardigheid uitvoeren. Een collega verwoorde het als volgt: "als ik alleen maar wilde dat iemand snel kon rennen, had ik wel een haas opgesteld".
In het verleden werden spelers collectief beoordeeld en was het aan de speler zelf om extra werk te verrichten als hij/zij het gevoel had te kort te komen en zelf gemotiveerd was.
De gebruikte terminologie en ontwikkelingsprocessen zijn drastisch veranderd, deze lopen wereldwijd uiteen. Hoewel er modellen voor het ontwikkeling van spelers worden aangereikt, hebben clubs, teams en coaches meestal de neiging hun eigen specifieke culturele omgeving en filosofie te promoten, wat in de sommige gevallen vergelijkbare thema's kunnen zijn maar met een verschillende benaderingen. Dat is natuurlijk binnen onze club niet anders.
In Nederland hebben wij meer dan 100.000 jeugdvoetballertjes, en daarvan gaan er zo’n 5000 naar een profclub. Slechts een heel klein deel breekt daadwerkelijk door naar het betaald voetbal. We hebben hier over slechts enkele procenten.
Spelers vanaf 6 jaar worden graag betrokken bij kleinschalige wedstrijden, de zogenaamde "Ontdekkingsfase". Deze loopt dan over in de “Vaardigheden verwerving fase” van 10 tot ongeveer 12 jaar. Tijdens deze jaren wordt van de spelers verwacht dat zij technische vaardigheden aanleren om hen voor te bereiden op de gevorderde periodes van ontwikkeling.
Als we aannemen dat spelers zijn gebouwd op fysieke, technische en psychologische fundamenten, is het dan niet extreem om aan te nemen dat alles begint en voortdurend evolueert rond motivatie? Onderzoek heeft aangetoond dat atleten met een hoge motivatie doorgaans uitblinken in hun sport.
Het uitsplitsen van de eigenschappen en kenmerken van een speler kan een uitdaging zijn. Wat is bijvoorbeeld het verschil tussen vaardigheid en bekwaamheid, hoe definiëren we positieve eigenschappen van een speler? In veel gevallen hebben spelers vaardigheid, maar niet het vermogen om die uit te voeren in competitieve omgevingen.
Als we aannemen dat alle spelers positieve componenten hebben die hun "potentie" bepalen, dan moeten we ook accepteren dat spelers sterkere componenten hebben, die de zwakkere compenseren? Dit geldt ook voor spelers die in hun jonge jaren geen goede basisvaardigheden hebben ontwikkeld, maar andere componenten hebben ontwikkeld om dit te compenseren. Is het dan logisch om aan te nemen dat spelers met minder "componenten van bekwaamheid" minder kans maken om door te breken?
De "mindset" van de speler is een van die componenten; uit onderzoek blijkt dat topsporters zeer gemotiveerd zijn, veerkrachtig en mentaal sterk, en beter omgaan met tegenslagen.
De "make-or-break"-jaren liggen meestal tussen de leeftijd van 12-18 jaar, waarin jonge spelers veel mentale en fysieke veranderingen doormaken. Groeispurts kunnen de ontwikkeling in deze periode vertragen, hieraan gebonden blessures kunnen ontstaan en rust is dan noodzakelijk. Het is ook belangrijk op te merken dat veel spelers er in deze periode er onhandiger en ongecoördineerd uit kunnen zien. Best Vooruit is dan ook overwegende om een pilot te starten die de groeispurt van spelers in kaart brengt.
Zelfvertrouwen is bijvoorbeeld een kwetsbaar onderdeel, deze kan binnen een hartslag verbeteren of verminderen. De achtbaan van ontwikkelingsgeluk en teleurstelling kan zijn tol eisen bij een jonge speler; velen zien teleurstelling als een belemmering en niet als een leermoment.
De ontwikkelingskloof overbruggen is een uitdaging. Op het hoogste niveau zijn er tal van middelen: sportpsychologen, voedingsdeskundigen, kracht- en conditiecoaches en technische en tactische coaches om de speler te ondersteunen. Op het lagere niveau is het proces willekeuriger en ongecoördineerd, meestal door gebrek aan middelen en kennis, terwijl een gebrek aan technologie het verzamelen van analyses in de weg staat.
In termen van scouting is er binnen clubs in de loop der jaren niet veel veranderd, we vertrouwen nog steeds op een gefundeerde mening wanneer we een speler aanbevelen. Wat moeilijk is bij het analyseren van het potentieel van een speler op een vast tijdstip, is de definitie van "potentieel": "het vermogen hebben of tonen om zich in de toekomst tot iets te ontwikkelen".
Spelers zijn meestal een product van hun omgeving, iets wat op clubniveau moeilijk te controleren is, bijvoorbeeld waar en met wie je opgroeit speelt een positieve of negatieve rol in de ontwikkeling van een speler, tijdens hun ontwikkelingsjaren sterk beïnvloed door ouders en coaches.
Versnelde ontwikkeling is een term die niet veel gebruikt wordt in de ontwikkeling van spelers, "het vermogen van een speler om zich dramatisch te verbeteren in een positieve ondersteunende omgeving”. We horen zelf ook liever; “Wat dacht/zag jij toen je die bal speelde?” dan “Wat was dat voor een k…. bal. Heb je dan niets geleerd”.
Hoewel we een lange weg hebben afgelegd, blijft het een feit dat we nog steeds voor dezelfde uitdagingen staan als het gaat om de ontwikkeling van spelers aan de basis.
Kennis is de sleutel. Door te investeren in training en ondersteuning willen wij als club een iedere het beste bieden. Op vrijdag, 18 november, is er een Avondje Rinus, en starten we begin ’23 met het JVTC-Traject,
"De dingen op dezelfde manier blijven doen en verwachten dat de resultaten anders zijn, is waanzin” - Einstein -
Technisch Manager Best Vooruit
